' ให้ไปส่งป่ะ '
เสียงทุ้มเอ่ยบอกข้างหูของหญิงสาว ขณะที่มือหนาของชายหนุ่มกำลังพยุงตัวฮารัมเอาไว้ใต้เอว
ใบหน้าของตี๋และฮารัมไม่ได้ห่างกันแม้แต่นิดเดียว เสียงลมหายใจอ่อนๆบวกกับน้ำหอมของหญิงสาวช่างเตะจมูกเรียกอารมณ์ชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี
" ส่ง... "
หญิงสาวเอ่ยประโยคได้เพียงเล็กน้อยก็ต้องเงียบไปเมื่อมือหนาของบุคคลที่สามได้ดึงตัวของหญิงสาวไปโอบแทนเอาไว้ ก่อนที่เขาจะพูดออกมา
" ไม่ต้องเสือก "
ยงจินดึงฮารัมเข้ามาโอบไว้แทน เขามองตี๋แล้วตอบกลับด้วยเสียงแข็ง ใบหน้าชายหนุ่มเอาจริงเอาจังแสดงออกมาว่าไม่ชอบผู้ชายตรงหน้าอย่างเจตนาเด่นชัด
......ทำตัวเสร่อ.....ไม่รู้ของใครเป็นของใคร...
" ว้าว ถึงขนาดถ่อตัวมาเลยแฮะ ...มาตาม เมียเก่า กลับบ้านหรอครับ :) "
ตี๋ตอบกลับไป
" ก็บอกว่าไม่ต้องเสือก พูดไม่รู้เรื่องหรอมึงอ่ะ "
ยงจินตอบกลับด้วยประโยคที่สอง ทำให้ตี๋ยกยิ้มชอบใจที่คนตรงหน้าหัวร้อนใส่อารมณ์กับเขา
ดวงตาของฮารัมที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าโดนลากตัวมาอีกฝั่งค่อยๆกระพริบตาปริบๆ เงยหน้ามองยงจินท่าทางงัวเงีย ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงใดๆนอกจากยืนพิงชายหนุ่มต่อไป
" รู้อะไรปะ ...เมียเก่ามึงน่ะน่าสนใจนะ ...ตอนแรกกูก็ว่าจะเล่นๆ
...แต่ตอนนี้ดูเหมือนต้องคิดใหม่ ..."
ตี๋พูดแล้วใช้มือลูบปากกวนประสาทยงจินที่ยังมองด้วยสายแต่แข็งกร้าว
ยงจินกระตุกยิ้มด้วยความน่าขัน คนตรงหน้ามั่นใจนักหนามาจากไหน
" คิดว่าแย่งได้ก็เอา " —ยงจิน
" เดี๋ยวมึงได้รู้ " —ตี๋
" มึงคิดผิดแล้วแหละที่มาเล่นกับกู " —ตี๋
" กูเหรอ? อย่างมึงน่ะ กูไม่เล่นให้เสียเวลาหรอก .. กระจอก "
ยงจินสวนกลับไปอีกหนึ่งคำพูด เขาใช้สายตาเย้ยหยันคู่ต่อสู้ ทั้งเหยียดตาและกระแทกน้ำเสียงด้วยถ้อยคำเหยียดหยาม ทำให้ผู้ชายตรงหน้าขำออกมาเสียงดัง มองฮารัมด้วยใจที่อยากเอาชนะเต็มที่
ตัดกับยงจินที่โมโหข้างในจนถึงขีดสุด แต่เขาทำได้เพียงแค่ข่มอารมณ์ในใจ หากคนที่มองมาเหตุการ์ณในตอนนี้ เขานั้นไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวหญิงสาวด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นก็ให้ใครมาแย่งฮารัมไปไม่ได้
.....แล้วมันทำไมกันนะตัวกู.....ไอ้ความรู้สึกนี้มันคืออะไร.....
" มึงจำคำพูดตัวเองไว้ก็แล้วกันไอ้ยงจิน ...ซักวันมึงต้องได้เล่นกับกู "
" ..."
" หรือไม่... กูก็อาจจะได้เล่นกับเมียมึง "
ผลั่ก!!!!!!!!!
ปล่อยแรงเท้าถีบเข้าใส่กลางอกของตี๋เต็มแรง เสียงกรี๊ดของผู้หญิงหน้าห้องน้ำต่างพากันร้องวิ่งออกจากพื้นที่ตรงนั้น ก่อนที่เสียงของเพื่อนในห้องของทั้งสองจะวิ่งกรู่เข้ามา
ยงจินรวบตัวฮารัมขึ้นในท่าเจ้าสาวเมื่อหญิงสาวสลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขามองตี๋ด้วยสายตาโมโห
ตี๋พยุงตัวลุกขึ้นเตรียมจะปล่อยหมัดใส่คนตรงหน้า แต่ก็ต้องชะงักเมื่อทั้งเซน แพท แฮม กุ๊ก ต่างเข้ามาแยกทั้งสองออกจากกัน
" ไอ้เหี้ยตี๋พอ!! " กุ๊กพูดแล้วดึงตัวเพื่อนตนเองออกห่างยงจิน
" ไอ้ยงมึงพาฮารัมกลับก่อน เดี๋ยวตรงนี้กูเคลียร์พื้นที่เอง "
แพทริคดันตัวเพื่อนให้ไปทางหลังร้านเพื่ออกจากร้านอย่างเร็วที่สุด สายตาของมายด์ที่ยืนกอด อกมองดูด้วยความโมโห ทำไมชายหนุ่มที่รักของตนอย่างยงจินถึงได้อุ้มฮารัมเอาไว้แบบนั้น ทำไมถึงต้องปกปป้องมัน? แล้วทำไมตี๋ถึงได้ฉุนเฉียวถึงเพียงนี้
....หรือว่ามันกำลังแสดงว่ากำลังโกรธ....
....เพราะถ้ามันแสดงอยู่...มันคงเป็นนักแสดงที่ดีมาก....
มายด์กัดฟันข่มความโมโหไว้ในใจ สายตาเคียดแค้นรอวันเอาคืนฮารัม อยากจะฉีกหญิงสาวผู้นั้นเป็นชิ้นๆ และยงจินต้องเป็นของตนแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น
.....มึงไม่มีสิทธิ์อีฮารัม...ไม่มี...
.
.
.
บทสนทนา: คอนโด
" อืมมมมมมมม "
เสียงงัวเงียของหญิงสาวร้องขึ้นเมื่อได้สติ ความรู้สึกมึนๆตีขึ้นมาที่หัว แสงไฟและกลิ่นหอมภายในห้องฟุ้งตีเข้าจมูก หญิงสาวจำกลิ่นห้องนี้ได้คือกลิ่นห้องของตนเอง
....แสดงว่ากลับมาถึงห้องปลอดภัยสินะ ....
ความมึนเมายังคงแผ่เข้าไปทั่วร่างกายและโสตประสาท หญิงสาวเพิ่งรู้สึกได้ว่ากำลังอยู่ในอ้อมอกของใครซักคน แถมคนคนนั้นกำลังจะวางตนลงบนเตียง
" ...นั่น.."
" ไม่ต้องพูด "
เสียงทุ้มพูดดักขึ้น น้ำเสียงโทนนี้บวกกับอ้อมแขนที่ตัวเธอนั้นจำได้...คังยงจิน...หรอ?
....ใช่หรอ คังยงจินหรอกหรอ ...
ร่างเล็กถูกวางลงที่นอนอย่างเบามือแล้วจับที่ต้นขาของหญิงสาวเอาไว้ ก่อนจะดึงรองเท้าทั้งสองข้างโยนไปทางหน้าห้องด้วยความรำคาญใจ
" ภาระนัก "
เขาบ่นออกมา แม้สติสตังหญิงสาวจะไม่สู้ดีนักแต่ก็พอจับใจความได้
" ครายอ่า..ยงจิน..หรอ "
เธอถามออกไป แต่บุคคลผู้เลือนลางนั้นก็ไม่ตอบอะไร เขาเพียงแค่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวหญิงสาวเอาไว้
" ไม่เอา ... ร้อน "
ฮารัมถีบผ้าห่มลงเมื่อแอร์ในห้องนั้นเพิ่งทำงาน อากาศในห้องก็มีแต่ความร้อน อีกทั้งฤทธิ์แอลกอฮอล์ในตัวยิ่งมีมากทำให้อุณหภูมิในตัวเธอสูงขึ้นจนไม่อยากมีอะไรคลุมร่างกาย
ไม่แม้แต่กระทั่งเสื้อผ้าที่ใส่
" จะทำอะไรของมึง "
ยงจินถามขึ้น เขาเท้าสะเอวมองหญิงสาวที่คดตัวพลิกตัวไปมาถีบผ้าห่มลงพื้น มือบางค่อยๆดึงเสื้อตัวเองขึ้นจนถึงใต้ราวนมเนินอกสีขาวที่มีบราเซียปกปิดอยู่ ชายหนุ่มรีบเดินเข้าไป ชันเข่าบนเตียงแล้วจับข้อมือหญิงสาวเพื่อหยุดการกระทำ
" ร้อนอ่า... ร้อนมาก "
" ร้อนก็นอน แล้วก็เลิกบ่นซักที "
เขาจับชายเสื้อหญิงสาวลง แต่สายตาของฮารัมนั้นลืมตาขึ้นมาออดอ้อนโดยใช้มือเกาะที่แขนชายหนุ่มแล้วพูดเสียงอ้อนวอน
" แต่มันร้อน " —ฮารัม
" แล้วจะให้กูทำยังไง " —ยงจิน
" ถอดให้หน่อย " —ฮารัม
อยากจะบ้าตาย คนตรงหน้าเมาทีไรชอบทำออดอ้อนเขาแบบนี้ตลอด ชายหนุ่มทำได้เพียงแค่ถอนหายใจออกมา แต่เสียงอ้อนวอนยังคงรุกหนัก ทั้งเขย่าแขน ทั้งใช้น้ำเสียงใส่
" น้าาา..ถ้าเธอถอดให้เรา...เดี๋ยวเราก็ถอดให้เธอด้วยนะ "
"ฮารัม " เขาพูดเสียงดุ ตวัดสายตามองฮารัม แต่หนนี้หญิงสาวอ้อนหนักกว่าเก่า รุกขึ้นกอดแขนจนหน้าอกโดนต้นแขนของชายหนุ่ม ทำเอายงจินถึงกับใช้ลิ้นดันกะพุงแก้มอย่างลังเล
....งั้นก็ถอดให้มันจบๆแล้วกัน กูจะได้กลับห้องนอนซักที ....
เขาจับที่ชายเสื้อของหญิงสาวแล้วถกมันขึ้นจนสุดก่อนจะดึงเสื้อตัวนั้นออกจากร่างกายหญิงสาว โดยสายตาเขาไม่ได้มองเสื้อตัวนั้นแม้แต่น้อย สายนาเขาจดจ้องแค่ยังเรือนร่างอันน่าหลงใหลที่ตัวเขาไม่ได้เชยชมมันมานานแสนนาน หญิงสาวบิดตัวปลดกระดุมกางเกงขาสั้นออกเล็กน้อย แต่ปลดเท่าไหร่ก็จับกระดุมไม่ถูดเสียที
ยงจินจึงอาสาจับที่กระดุมกางเกงขาสั้นนั้นแล้วปลดมันออกทีละเม็ด
" ถอดให้หมดเลยนะ "
หญิงสาวพูดขึ้น ชายหนุ่มที่เห็นว่าโดนสั่งจึงหยุดการกระทำเพื่อแกล้งให้ฮารัมทรมาณ เขาดึงมือออกจากกระดุมกางเกง แล้วพูด
" เมื่อยละ ...อยากถอดก็ถอดเอง ...ถอดให้ดูหน่อย "
" เราจับกระดุมไม่ถูกอ่า... ตี๋-เอ้ย เธอช่วยเราหน่อย "
ชายหนุ่มตวัดสายตามองตามคำพูดที่หญิงสาวพูดออกมา ได้ยินชื่อนี้แล้วมันโมโห เขาอารมร์พุ่งขึ้นขีดสุด จากที่กดอารมณ์จากบนรถได้แล้วว่าจะปล่อยผ่านไป แต่เหตุใฉนคนตรงหน้าถึงกล้าเอ่ยชื่อมันออกมา... แถมยังเป็นประโยคนี้อีก ....
" มึงกล้ามากนะฮารัม ...มึงกล้ามาก ...ที่ทำให้กูโมโห "
" เรามึนอ่า.. นายเป็นใคร..ตี๋หรอ... หรือยงจิน ..นายคือใครนะ "
ยังคงเอ่ยชื่อไม่เลิก แถมยังมีชื่อตัวเขาสลับกับชื่อของไอ้เหี้ยนั่น เธอคนนี้นี่กำลังกวนประสาทเขากันหรือยังไง?
" อยากรู้มากงั้นสิ "
" เราอยากรู้...อยากถอดด้วย "
" เดี๋ยวได้รู้ "
พูดจบชายหนุ่มก็จัดการปลดกระดุมกางเกงขาสั้นของหญิงสาวจนครบเขาดึงมันออกแล้วโยนไปในทิศทางด้านหลัง เขาไม่สนใจอะไรอีกต่อไป
ก็คนมันโมโห บังอาจมาเรียกชื่อเขากับมัน
ฮารัมยกยิ้มไม่รู้เรื่องอะไร รู้แต่ว่าบนร่างกายตนนั้นไม่มีสิ่งใดปกคลุมนอกจากชุดชั้นในทั้งล่างและบน แอร์ถูกส่งผ่านลงมายังตัวหญิงสาว ฮารัมหันไปหาชายหนุ่มอีกรอบ แล้วจังที่เสื้อของยงจิน ก่อนจะรูดมันขึ้น
" เราถอดให้เธอบ้างนะ "
" ไม่ต้อง "
เขาปฏิเสธเสียงแข็ง แต่จัดการถอดเสื้อของตนเองออก ก่อนจะขึ้นคร่อมตัวหญิงสาว จับขาทั้งสองแยกออกจากกัน โดยมีเข่าของเขาแทรกกลางไปที่ส่วนนั้นของฮารัม
" วันนี้มึงทำอะไรไปบ้าง รู้ตัวมั้ย?
" เราทำอะไรอ่า ...ไม่เห็นรู้เลยยย "
" มึงยอมให้มันแตะตัว ..จับตรงนี้ "
เขาพูดพลางจับที่ไหล่มนหญิงสาว วนมือลูบไล้ไปมา แล้วค่อยๆยื่นใบหน้าไปที่ซอกคอเพื่อเชยชมกลิ่นหอม
" มึงเกือบจะได้ไซร้คอมึง ...แบบนี้ "
ใช้ลิ้นแตะที่ต้นคอหญิงสาวเพื่อชิมความหวานราวระหงส์จากต้นคอ เขาเลียจากหลังหู ลงมายังคอ วนลิ้นไปมาจนหญิงสาวเชิดหน้าขึ้นยกยิ้มอย่างมีความสุข
" อ่าาาาาาห์... แบบนั้นเสียวจัง... "
บิดเร้าด้วยความตื่นเต้นและแปลกใหม่ ความร้อนจากปลายลิ้นแตะที่ต้นคอจนหญิงสาวห่อขาเข้าแต่ก็ติดเข่าของยงจินที่อยู่ระหว่างกลางขาทั้งสองข้างของตน
ยงจินจงใจใช้เข่านี้โดนส่วนนั้นของหญิงสาว เขาค่อยๆขยับเขย่าเล็กน้อยเพื่อให้หัวเข่าบดขยี้ส่วนรักฮารัม ตามสัญชาตญาณของชายหนุ่ม
" อื้อออออ.... "
" แถมมึงยังเรียกชื่อมัน..ต่อหน้าผัวเก่าอย่างกู "
" อ่าาาา...อื้อออออ "
" น่าโมโหมากนัก มึงรู้มั้ย "
พูดจบ ยงจินจัดการดูดเม้มที่ต้นคอหญิงสาวทันที เขาซุกใบหน้าลงที่ต้นคอ ดูดเม้นต้นคอสวยอย่างหื่นกระหาย ในขณะที่หัวเข่าของเขายังบดขยี้ส่วนนั้นของหญิงสาวได้ดี
ฮารัมบิดตัวเร้าขึ้นด้วยความเสียว เสียงครางดันระทั่วห้อง
ให้ตายสิฮารัม
" แค่นี้ก็ร้องครางแล้วงั้นสิ...ทีเมื่อก่อนไม่เห็นร้องแบบนี้บ้างล่ะ? "
ถอนปากออกแล้วพูดใส่หญิงสาว ก่อนจะก้มลงดูดเม้มที่คอต่อ เขาจงใจฝากฝังรอยรัก ด้วยการคิสมาก์ไว้ตำแหน่งข้างคอสองจุด
" อ๊ะ.... "
" รอยนี้ บอกว่าใครก็ห้ามยุ่ง "
" อ๊ะ ...." ฮารัมร้องขึ้นครั้งที่สอง
" รอยนี้ บอกว่ามึงมีเจ้าของ "
" อ๊าาาา เราเจ็บ..."
หญิงสาวหลับตาพริ้ม ยงจินค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงมาที่บราเซียสีสวย เขาปลดตะขอเสื้อในหญิงสาวออกจนเห็นเนินอกที่เต่งตึงสีชมพู
มือหนาจับที่สองเต้าเต็มสองมือแล้วใช้ปากละเลงรักลงบนยอดกลีบดอยชมพู
" อ๊าาาา...เอาอีก...ดูดเราแรงแรง "
คังยงจินยกยิ้มพอใจเขาแค่อยากเล่นสนุกบันดาลโทสะกับร่างกายหญิงสาวเท่านั้น แต่ความเป็นชายระหว่างกลางในตัวเขานั้นดันตื่นขึ้นมาจนเต็มกางเกง เขาอยากจะสอดใส่หญิงสาวเต็มที และดูเหมือนฮารัมก็ดูจะทนไม่ไหวเช่นเดียวกันกับการบิดร่างกายไปมา
" กูไม่ทำหรอกนะ "
" เจ็บไปหมดเลย..ที่คอ... "
" รอยสุดท้าย "
คังยงจินเขาพูดขึ้น แล้วก้มหน้าลงที่เนินอกฮารัม เขาเลือกตำแหน่งด้านบนเนิน อก แล้วจัดการฝังรอยรักสีชัดไว้ เพื่อเป็นการบอก
" รอยนี้ ...แปลว่ามึงเป็นของกู "
" เราเป็น..ของนาย "
" ใช่ ของกูคนเดียว ...เหี้ยตัวไหนก็ไม่มีสิทธิ์ "
พูดจบเขาก็ถอนตัวออกจากร่างกายหญิงสาว หยิบผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกายฮารัม หญิงสาวได้แต่นอนนิ่งทรมาณที่คนตรงหน้าไม่ยอมจัดการบทรักให้มันเสร็จสรรพ แต่เพราะคังยงจินต้องการให้หญิงสาวเป็นแบบนั้น เขายกยิ้มพอใจกับผลงานของตนเอง
แวบเดียวที่ใบหน้าฮารัมที่มองมาทางเขาได้ปรือตาหลับลงสู่ห้วงนิทรา ใจจริงเขาไม่ได้อยากทำอะไรกับร่างกายหญิงสาวซักนิด การที่หญิงสาวเมาและเขาทำมันก็ไม่ใช่เรื่องดี แต่หากคำพูดของคนตรงหน้านั้นกลับยั่วโมโหตัวเขาก่อนเอง
" ช่วยไม่ได้ "
....อยากทำกูโมโหเอง....
เขาหยิบผ้าเช็ดตัวข้างกายขึ้นมาแล้วตรงดิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการชำระล้างร่างกายตนเอง แต่ในหัวนั้นกลับคิดแต่เรื่องของคนบนเตียงที่นอนหลับพริ้ม
คิดถึงฤทธิ์แรงรักหากว่าถ้าเขาไม่หยุดบรรเลง บทรักเมื่อกี้จะจบลงเช่นไร
หยดน้ำจากฝักบัวไหลลงบนใบหน้า กระทบร่างกายชายหนุ่ม
....ฮารัม...
" บ้าจริง "
เขากำลังนึกเรื่องอย่างว่ากับคนบนเตียง เขานึกไปถึงท่าทีเราเคยร่วมรัก นึกถึงคำพูดของไอ้ตี๋ที่มันอยากจะแย่งเธอไป และคิดถึงรักเก่าของเราในอดีต
อยากจะบ้าตาย หงุดหงิดชิบหายตัวกู
ถอนหายใจออกด้วยความโมโหตัวเอง ว่าความรู้สึกของเขานั้นมันคือสิ่งใด
" แม่ง "
เขาสบถออกมา แม้ในใจจะรู้ดีว่าตัวเองนั้นมันไม่รักดีและหวงก้างคนตรงหน้าซักแค่ไหน ตัวเขาเองที่ไม่กลับไปและมีก่อนเสมอมา เขาไม่รู้ว่าในใจควรรู้สึกยังไง และควรทำอย่างไรต่อไป
...แต่หากให้เขากลับไปรักกับเธอในตอนนี้ มันก็ไม่ได้....
........แต่ถ้าใครจะแย่งฮารัมไป....
...........เขาก็ยอมไม่ได้เช่นกัน......
งั้นเขาก็จะอยู่แบบนี้ จนกว่าตัวเขานั้นจะกลับไปก็แล้วกัน
ถ้าไม่โดนแย่งไปซะก่อนน่ะนะ
...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น